Lezing ergotherapie en lezing Camino de Santiago
Op donderdag 24 oktober 2024 hadden we maar liefst twee lezingen tijdens onze bijeenkomst van Cabauw 60Plus in ’t Witte Paard. Allereerst begonnen we met een kopje koffie onder het genot van zelfgebakken cake van Nadia.

De eerste lezing over Ergotherapie werd gegeven door Lysanne van Oostrom.
Zij is werkzaam als ergotherapeute bij Axioncontinue. Ergotherapie wordt ingezet om het mensen weer mogelijk te maken om (opnieuw) dagelijkse activiteiten uit te voeren of deel te nemen aan activiteiten in hun eigen omgeving. Het wordt vergoed vanuit de basisverzekering tot een maximum van 10 uren per kalenderjaar.
Aan de hand van een PowerPoint presentatie gaf Lysanne verschillende voorbeelden van hulpmiddelen. En dat is heel breed. We hopen deze powerpoint presentatie nog toe te kunnen voegen aan dit verslag. Een goed voorbeeld was een bed-rek dat onder het matras geschoven kan worden en het opstaande deel voorkomt vallen uit bed maar kan ook gebruikt worden om overeind te komen. Verder zijn er talloze voorbeelden van steunen in de badkamer of extra steunen bij een trap, extra trapleuning, douchestoelen, drempelhulpen, rollators en zelfs fietsen met een zeer lage instap of fietsen met drie wielen. Alles op het gebied van het vermijden van valrisico.
Vaak wordt erbij een cliënt thuis gekeken welke aanpassingen nodig zijn. Die aanpassingen hoeven niet allemaal gekocht te worden maar kunnen ook worden geleend bij thuiszorg winkels zoals bijvoorbeeld Medipoint. Het uitlenen is niet eindeloos en kan toch maximaal 6 maanden.
Daarna weer een kopje koffie en door naar de tweede lezing van die dag. Die werd gegeven door Anne-Marie Kruiper uit Schoonhoven. Zij is een fervent lange afstandwandelaarster. Ook heeft zij daar boeken over geschreven. Haar eerste boek heet ‘SimpelWeg Gelukkig’ en gaat over haar voettocht naar Santiago de Compostela. Haar tweede boek heet ‘Gewoonweg Schitterend’ en gaat over haar wandeling over het Pieterpad.

In de lezing van vandaag ging het met name over haar eerste grote wandeltocht als pelgrim op de Camino naar Santiago de Compostela. Met groot enthousiasme nam ze ons mee.
Het eerste zaadje was geplant in een artikel over de pelgrimstocht in het maandblad Happinez. Daarna waren er meerdere aanwijzingen waardoor ze besloot het te gaan doen, in haar eentje. Ter voorbereiding ging ze trainen, er veel over lezen, natuurlijk het pelgrimspaspoort regelen en outfit aanschaffen waarbij goede schoenen, regenkleding en een rugzak een must zijn. Zij begon haar tocht in St.Jean-Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën, een afstand van 800 km naar Santiago de Compostela. Ze kwam heel veel nationaliteiten tegen. Iedereen had zijn eigen redenen om te gaan lopen. Overnachtingsmogelijkheden onderweg zijn er genoeg, soms wel handig om ze alvast te boeken. Onderweg is er een gevoel van verbroedering en saamhorigheid tussen de pelgrims. De pelgrimstocht is goed bewegwijzerd (steen met gele pijl), maar mensen die daar wonen zijn ook zeer vriendelijk en behulpzaam.
Onderweg heeft ze ook af en toe slecht weer gehad. Dan is een regenpak geen overbodige luxe. Daarnaast gebruikte Anne-Marie wandelstokken, fijn bij het afdalen. Verder had ze een waterzak met slangetje van iemand gekregen waardoor ze onderweg makkelijker kon drinken. Helaas heeft ze onderweg wel tot twee keer nieuwe schoenen moeten kopen. En dat was lastig genoeg. In grote damesmaten was weinig tot geen keuze. Verder is het zaak geen overbodige spullen mee te nemen, elke gram niet meegenomen is mooi meegenomen! Op de slaapzalen waar ze sliep ging om 22.00 het licht uit want sommige pelgrims willen heel vroeg weer vertrekken. Oordoppen kunnen dus ook heel handig zijn om voldoende slaap te krijgen. Ze liep graag in haar eigen ritme. Soms ook leuk om even met mensen samen te lopen, en elkaar aan het eind van de dag weer te zien. Onderweg zelfs kleine kraampjes met versnaperingen op ‘donativo’ basis, d.w.z. geef het geld wat je ervoor over hebt. Het pad was af en toe lang en uitgestrekt, soms ook rotsachtig, met af en toe flinke klimmen (en weer afdalen).

Bij een kruis onderweg, Cruz de ferro, kunnen pelgrims iets achterlaten in de vorm van steentjes of briefjes. Mensen werden soms letterlijk lichter doordat ze “dingen” achter zich konden laten. Dat is het spirituele gedeelte. Anne-Marie heeft ook blaren gehad. Dat is bijna onvermijdelijk. Een goede tip is om wandelwol tussen de tenen te stoppen. Na 6 weken te hebben gelopen kwam ze in Santiago de Compostela aan waar haar man haar opwachtte. Uiteindelijk eindigt het dan met een dienst in de kathedraal. En met het ophalen van het document, de zogenaamde Compostella, uiteraard na het overleggen van het bewijs (pelgrimspaspoort met heel veel stempels) dat je de tocht hebt volbracht.
Het was een dubbel gevoel om de tocht af te sluiten. Na zoveel weken wandelen en ontmoetingen met zoveel mensen met hun eigen verhalen. Het heeft haar kracht en zelfvertrouwen gegeven. En zelfs de mogelijkheid er een boek over te schrijven.
Met enorm enthousiasme en veel humor bracht ze haar verhaal. Met mooie foto’s erbij ter illustratie. Dit verslag is maar een kleine afspiegeling van haar lezing. Ze vertelde nog veel meer leuke anekdotes . De boeken zijn uiteraard uitgebreider en heel leuk om te lezen.
Na de lezing was er eerst een drankje en daarna was er nog een kleine lunch ter afsluiting. Een heerlijk kopje soep, broodje kroket en een toetje met ijs.
Met dank aan Liesbeth van Alem voor dit mooie verslag